شش روایت

آخرین عهدم را با تو میبندم ... میدانم اگر عشق به حقیقت میان ما پا گرفته باشد تو این عهد را به جان میخری و به دنبال من باز خواهی گشت ... به زادگاهمان ... آنجا كه به جان بیشتر دوستش می داریم

كسی چه میدانست آخرین دیدار ما بدین سان خواهد شد ... بیا و مرا نیز با خود ببر ... دلتنگم ... دلتنگ مادر ... دلتنگ آن عطر شمعدانیها و چای قندپهلویی كه هر عصر كنار همان گلدانها برایم میریختی و در حالیكه با ذوق چای نوشیدینم را مینگریستی عشقت را نثارم میكردی ... چگونه بپذیرم زیر این سنگ سخت تو آرام آرمیده ای

عطر بنفشه های وحشی را از همینجا نیز حس میكنم ... همان عطری كه هر سال آغاز هر بهار در تمام آبادی پخش میشد و مشامم را نوازش میكرد ... من لا به لای این همه سنگ و آهن و سیمان چه میكنم ... تو بگو همسفرم كه دستم را در دستان تو گذاشتم و همراهت پای در این راه

بیا و دستم را بگیر ... تو میتوانی آخرین منجی من باشی در این لحظات واپسین ... هرگز فكر نمیكردم كه دستان كوچك تو میتواند روزی برای من چنین حكمی پیدا كند ... آماده ی رفتنم ... دل كنده از این روزگار ... بیا ... تعلل جایز نیست

باد برای من همیشه چنان یك موسیقی ملایم بود ... آنگاه كه در میان گلهای گلخانه ام می لولید ... یك موسیقی لذت بخش كه هر گاه با عطر گلهای زنبق لب پنجره در هم می آمیخت روح مرا رهسپار بهشتی میكرد بی بدیل ... هرگز نمیدانستم روزی همراه با این موسیقی و این عطر به بهشت حقیقی عزیمت خواهم كرد

همیشه آنچه به ذهن میرسد راه نیست. گاه كوره راهی است كه ما را در خود میكشد و تا سر حد جنون و نابودی میكشاند. كاش در آغاز هر مسیری فانوسی بود تا نور گمشدگان میشد.